همانطوری که قبلا نیز در این صفحه نوشته بودم من مخالف حمایت تیمی از تکت های انتخاباتی در انتخابات ریاست جمهوری هستم و بر اساس تجربه ای که در طی نزدیک به دو دهه کسب کردم، آن را به صورت کل به ضرر افغانستان و به صورت خاص به ضرر مردم هزاره میدانم. در هر انتخابات گذشته ریاست جمهوری حد اقل دو آدرس قدرتمند به رهبری محمد محقق و کریم خلیلی از دو تیم رقیب حمایت کرده و میلیون های رای به نفع تکت انتخاباتی خود جمع کردند. بعد از انتخابات، متاسفانه رهبران هزاره نه تنها نتوانستند از منافع مردمانی دفاع کنند که به حمایت از آنها رای دادند، که حتا حلقه کوچک تیم خودرا نیز نتوانستند حفظ کنند. جدیدترین نمونه اش سرنوشت آقای وحیدی، وزیر پیشین مخابرات است که به جرم بی کسی با آنکه بی گناهی اش در محکمه علنی ثابت شد، بازهم سر از زندان در آورد.
سرنوشت غمبار هزاره ها در ساختار حکومت تا زمانی که شیوه برخورد مردم هزاره با رهبران حزبی (خانوادگی) شان تغییر نکند، تغییر نخواهد کرد. فرق چندانی میان غنی و اتمر و عبدالله نیست، هرکدام اینها به همان میزان که میتوانند رییس جمهوری بد باشند، به همان میزان میتوانند رییس جمهوری خوبی هم باشند. اگر هزاره ها از همان انتخابات اول ریاست جمهوری بجای حمایت از موضع محقق یا خلیلی، از برنامه نامزدان ریاست جمهوری حمایت می کردند و بر اساس برنامه رای میدادند، فکر می کنید، اشرف غنی با آنکه تصمیم داشت برای بار دوم نامزد ریاست جمهوری شود، مسیر توتاپ را تغییر میداد و میلیونها انسان محروم را از نعمت برق محروم می کرد؟
هرگز.
او میدانست که با تغییر دادن مسیر توتاپ میلیونها رای را در انتخابات آینده از دست می دهد، ولی حالا اینطور نیست. نه تنها اشرف غنی که هیچ نامزد ریاست جمهوری به فکر اینکه مردم افغانستان چه میخواهند و به چه چیزی نیاز دارند نیستند. آنها به خوبی میدانند که با بدست آوردن دل رهبر هزاره، رای مردم هزاره، با بدست آوردن دل یک رهبر پشتون، رای مردم پشتون و با به دست آوردن دل رهبران اوزبیک و تاجیک رای مردمان اوزبیک و تاجیک را به دست می آورند. پس نیازی به اینکه در مورد امنیت، بیکاری، مهاجرت، فقر، وحدت و همبستگی ملی فکر کنند، نمی بینند. زیرا قربانیان اصلی این بدبختی ها مردم عادی اند، مردمی که با استفاده از یک رهبر قومی میتوان رای شان را بدست آورد و دیگر نیازی به آنها نیست.
من نمی گویم سه دور جدید حکومت داری که بر مبنای انتخابات بود، قابل نقد نیست. نقدهای جدی ای بر کارکرد حکومت وارد است، ولی انصافا مقصر همه این ناکارآیی ها حکومت نیست. مردم بیشتر از حکومت مقصرند. در انتخابات پارلمانی بر اساس پول و قوم وکیل انتخاب می کنند، بعد وقتی همین وکیل برای تمدید صلاحیت یک وزیر بیکاره رای داد، انتقاد می کنند. به گفته یک رهبر قومی و حزبی برای یک نامزد ریاست جمهوری رای می دهند بعد همین رییس جمهوری را متهم می کنند که حقوق آنها را نادیده می گیرند.
برای رییس جمهوری که با حمایت یک رهبر قومی رای مردم را به دست می آورد، فقط نازدانه ها و دردانه های همان رهبر ارزش دارد که دل پدرشان نرنجد، نه مردم.
پس برای رسیدن به یک افغانستان آباد، عاری از تعصب و سرشار از صلح و آرامش و همدلی یک راه بسیار مفید وجود دارد و آن راه اینست که بگذارید هر نامزد ریاست جمهوری به رای فرد فرد شما نیاز داشته باشد و هیچ راهی جز رضایت شخص شما برای گرفتن رای نداشته باشد.
سخیداد مهد یار
رای ,جمهوری ,مردم ,یک ,ریاست ,رهبر ,ریاست جمهوری ,که با ,نامزد ریاست ,یک رهبر ,رییس جمهوری ,نامزد ریاست جمهوری
درباره این سایت