یکی از مشکلاتی که همیشه دامنگیر مردم افغانستان شده، نبود وحدت و یکپارچکی است. همه دوست داریم افغانستانی داشته باشیم که مردم آن در کنار یکدیگر به صورت مسالمت‌آمیز و توام با مهربانی و صمیمیت زندگی کنند. تنها کاری که برای به وجود آوردن وحدت انجام میدهیم این است که دست به خودسانسوری می‌زنیم و تلاش میکنیم چیزی ننویسیم که به مذاق فلان قوم و فلان تمدار خوش نخورد. ننوشتن و صرف نظر کردن از بسیاری ناهنجاریها و قانون شکنیها به بهانه اینکه مبادا شیشه نازک وحدت مردم افغانستان ترک بردارد، شیوه ای است که بسیاری از ما به پیش گرفته ایم.
واقعیت اما چیزی دیگریست. وحدت نه با خودسانسوری بل زمانی به وجود میآید که آزادانه در مورد همدیگر حرف بزنیم، یکدیگر را به صورت منصفانه نقد کنیم، خوبی‌های همدیگر را قدر بدانیم و کاستی‌های همدیگر را اول شناسایی و بعد دوشادوش هم برای زدودنش کار کنیم.
پیش نیاز وحدت، آزادی است؛ آزادی در بیان اندیشه و آزادی در نقد افکار و عملکرد همدیگر. کشوری که در آن آزادی بیان وجود ندارد و کسی از بیان کردن اندیشه خود می‌ترسد، نه‌تنها نمی‌تواند به وحدت و یکپارچگی برسد که به سوی رکود و تباهی می‌رود.
محکوم شدن زمان به بیست سال زندان برای نوشتن یک مقاله آنهم در صورتی که حتا مقاله اش به نشر نیز نرسیده است، نشان دهنده وضعیت خطرناک آزادی بیان در افغانستان است. تنها چیزی که دولت‌مردان افغانستان همیشه سربلند از آن حرف می زند آزادی بیان است. چیزی که با درز کردن ماجرای زمان به رسانه‌ها، می‌تواند به شدت مورد پرسش قرار گیرد.
آزادی بیان را نمیتوان به صرف گزارش دادن خبر خلاصه کرد. آزادی بیان چنانچه با آزادی بیان اندیشه یکجا نگردد، و آزادی در روایت یک حادثه که هیچ‌گونه پرسش جدی‌ای را مطرح نمی کند، دردی از جامعه دوا نمی کند.
امیدوارم حکومت افغانستان هرچه زودتر برای آزادسازی زمان اقدام کند و نگذارد آزادی بیان، این درخشانترین دست‌آورد دو دهه اخیر بیش ازین لکه‌دار گردد.
سخیداد مهدی‌یار
پنجاب، هند
آزادی ,بیان ,افغانستان ,وحدت ,چیزی ,همدیگر ,آزادی بیان ,آزادی در ,زمان ,به صورت ,در افغانستان
درباره این سایت